Wie, zoals ik, nooit eerder hoorde over Stracho Temelkovski, zal wellicht even grote ogen trekken als ik, bij het beluisteren van deze debuutplaat. Temelkovski is een Franse veertiger van Macedonische afkomst, die zichzelf eerst gitaar leerde spelen en daar later nog bas, percussie, sampling en programming aan toevoegde. Gefascineerd als hij was door het improvisatievermogen van de solisten van de Balkan Brass Bands, startte hij midden de jaren ’90 van vorige eeuw een band, die jazz, funk en dub speelde, vermengd met Oost-Europese klanken en ritmes. Een samenwerking met de Galicische dichter en muzikant -als vervanger van bassist Steve Swallow- werd dé leerschool, waarin Stracho zijn vaardigheden en zijn veelzijdigheid volop kon ontwikkelen tot wat vandaag een kenmerkende sound geworden is.

Zijn naam werd in bredere kringen bekend en ook de groep Gnawa Diffusion en pianist Omar Sosa nodigden hem uit voor een aantal projecten en daarnaast is Stracho erg gegeerd en geliefd in allerlei grens- en genre-overschrijdende projecten, zoals die in en om Grenoble welig tieren én werkt hij vaak in scholen en gevangenissen. En daar ligt de link met de muziek op deze debuutplaat: de eerste single, “Saudade des Baumettes” is het resultaat van zo’n workshop in de Baumettes-gevangenis van Marseille, waar Temelkovski even kon samenwerken met een vrouwelijke Kaapverdische gevangene: een jazzy mengeling van originele ritmepatronen en melodielijnen die afwisselend op fluit, sax, accordeon en gitaar ingevuld worden en een bijzonder aantrekkelijke mengeling genereren, waarin plots ook percussie en sitar een plaats krijgen en op die manier een deel van de vrolijke mengelmoes laten horen, die het eigen genre van Stracho demonstreren: jazz, zeer zeker, maar net zoveel Balkanklanken en Latino-accenten. The Sound Braka is, kort samengevat, een heerlijk voorbeeld van muziek uit de wereld zoals die er vandaag uitziet in een Franse stad van enige omvang, waar de hakve wereld op een zakdoek bijeen woont en waar muzikanten van de meest diverse pluimage elkaar ontmoeten en elkaars muziek leren kennen en interpreteren.

Dit is dus grootstadsfolk van over heel de wereld bijeengebracht en tot een nieuw, erg hedendaags genre verveld: muziek is muziek, waar ze oorspronkelijk vandaan komt en het ligt eraan dat je muzikanten moet zien te vinden, die al die origines met elkaar in dialoog kunnen laten gaan. Helamaal nieuw is dat concept zeker niet, maar wat bijzonder is aan deze plaat, is dat men er niet voor terugdeinst ook de grenzen van de improvisatie op te zoeken. Dat levert gedurfde tracks op, die niet allemaal van de eerste keer vlotjes je oren binnenschuifelen maar die, als je ze leert kennen, laag na laag voor je opengaan en een wereld en tijdsperiode openen, die een halve eeuw en driekwart van de wereld in één plaatje weten samen te vatten. Je hoeft maar naar “La Mélo Doucha Man” te luisteren om een prachtige korte inhoud van deze indrukwekkende, originele plaat van een eigenzinnige maar vooral supergetalenteerde muzikant als Temelkovski te horen, die met de hulp van zijn vrienden klankenbroeders -die overigens allemaal een eigen indrukwekkend parcours bijeengespeeld hebben- een bijzonder beklijvend plaatje aflevert.

(Dani Heyvaert)